Pod koniec roku 1940 Alfred Tomatis kierował laboratorium akustycznym arsenałów lotniczych. W trakcie badań robotników z głuchotą zawodową zauważył, że zaburzenia słuchu powodowały towarzyszące im ubytki mowy. Prowadząc w tym samym czasie konsultacje dla śpiewaków mających problemy wokalne, wykonuje im testowe audiogramy spostrzegając, że ich profil audiometryczny jest taki sam jak u robotników z arsenału. Śpiewacy uszkadzali swój głos uszkadzając swój słuch. Natychmiast przystąpił on do tworzenia pętli słuchowo – głosowej, według której « głos zawiera tylko to co ucho może usłyszeć ».

Mniej więcej w tym czasie « Prawa TOMATISA » przedstawione zostają w Paryskiej Akademii Nauk.

Prawa te ustalają zależności między słuchem i mową, a szerzej rzecz ujmując, między słuchaniem i komunikowaniem się. Własne odkrycia prowadzą Alfreda Tomatisa do wypracowania pedagogicznej metody pozwalającej przywrócić śpiewakom na stałe pełny jakościowo głos. Ta metoda pedagogiczna bazuje na elektronicznym systemie bramkowania dźwięku w celu stymulacji ucha ochrzczonym « Elektronicznym Uchem ».

W 1958 roku pierwsze Ucho Elektroniczne zostało zademonstrowane na światowej wystawie w Brukseli, zdobywając złoty medal w dziedzinie badań naukowych.

Analiza przekazu dźwiękowego przez ucho i mózg posiada wymiar emocjonalny. To właśnie pozwala odróżnić słuch od słuchania. Metoda TOMATISA widzi dla siebie szerokie pole zastosowania, szczególnie w dziedzinie zaburzeń emocjonalnych, problemów w nauce oraz problemów językowych. Ponadto nawet nauka języków obcych odbywa się drogą integracji percepcyjnej poprzez swoją muzykalność (rytm, dźwięk, barwa ...). W ten sposób w latach 60 Ucho Elektroniczne uzyskuje wiele nowych parametrów do ustawień indywidualnych uzależnionych problematyką pacjenta.

Równolegle z publikacją w roku 1963 pierwszej książki Alfreda Tomatisa „Ucho i Język”, jego prace zostają poznane przez szeroką publiczność.

W latach 70 oprócz klasycznego przewodnictwa powietrznego do konstrukcji słuchawek wprowadzono przewodnictwo kostne, co umożliwiło zwiększyć skuteczność przekazu dźwięku i jego analizy przez mózg. Postęp techniczny pozwala stworzyć specjalne narządzie do oceny oraz przeprowadzania testów uwagi słuchowej (TLTS). Pozwala ono ustalić profil słuchowy każdej osoby.

W tym samym okresie opublikowanych zostaje wiele nowych dzieł, wśród których bestsellerem okazała się książka „Ucho i Życie” wydana w roku 1977. Świadectwem sukcesu metody stało się stworzenie kilka lat później centrum kształcenia zawodowego, szkolące terapeutów z Francji, Szwajcarii i Kanady, po to by następnie otworzyć się na cały świat.

W latach 80 Metoda TOMATISA rozwija się znacząco otwierając nowe centra w wielu krajach europejskich, a także w Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Badania i postęp techniczny nieustannie wymuszają nowe wyzwania jakościowe. Ucho Elektroniczne wzbogaca się o coraz to nowe parametry takie jak opóźnienie, precesja, lateralizacja i nowe filtry.

Opublikowane zostają kolejne pozycje, takie jak : „Ucho i Głos”, „Dlaczego Mozart ?”, „Trudności Szkolne” i „9 Miesięcy w Raju”…

Dekada lat 90 to ważny punkt zwrotny w standaryzacji procedur mającej na celu ujednolicenie stosowania Metody na całym świecie. Jako gwarancja powagi i ambicji Metody TOMATISA zawarta zostaje umowa partnerska ze słynnym Instytutem Fizjologii i Patologii Ucha w Warszawie, kierowanym przez Profesora Skarżyńskiego.

Między rokiem 2000 i 2005 postęp technologiczny stanowi sedno ewolucji Metody TOMATISA, która przechodząc z zapisu analogowego na zapis cyfrowy dokonuje drastycznego polepszenia jakości dźwięku swoich narzędzi wraz z ich precyzją i niezawodnością. Od tego czasu długość programów słuchowych z Uchem Elektronicznym zostaje znacząco zmniejszona nie ograniczając ich skuteczności . Alfred Tomatis umiera 25 grudnia 2001 roku przekazując pałeczkę swojemu synowi Christianowi Tomatis oraz jego współpracownikowi Thierry Gaujarengues. To oni tworzą spółkę TOMATIS DEVELOPPEMENT S.A.

W tym samym okresie powstaje stowarzyszenie zawodowe IARCTC, zrzeszające terapeutów z całego świata przeszkolonych do wykonywania pracy z Metodą.

Między rokiem 2005 i 2010 miniaturyzacja elementów konstrukcyjnych pozwala na stworzenie innowacyjnego urządzenia przenośnego o nazwie SOLISTEN. Aparatura pozwala na wierne odtworzenie efektu TOMATISA oraz pozwala klientom i pacjentom na odbywanie sesji słuchowych u siebie w domu. Urządzenia te są dostępne u wykwalifikowanych terapeutów.

W tym samym okresie, dzięki finansowemu wsparciu Unii Europejskiej, 220 szkół publicznych i prywatnych zostało wyposażonych w urządzenia pozwalające stosować Metodę TOMATISA w celu zwalczania niepowodzeń szkolnych.

Od roku 2010 organizowanych jest corocznie ponad 30 szkoleń zawodowych we wszystkich zakątkach świata. TOMATIS DEVELOPPEMENT S.A. robi wszystko, żeby uczynić Metodę dostępniejszą, lepiej zrozumiałą i oczywiście skuteczniejszą.